Belgia wskazała w swoich uwagach dotyczących decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego, iż uważa, że państwa członkowskie finansują koszt testów na obecność BSE z uwagi na ich obowiązkowy charakter i że ustawodawstwo wspólnotowe nie wymaga ponoszenia kosztu kontroli przez przedsiębiorstwa.

Należy wprowadzić rozróżnienie czy prowadzona działalność reklamowa i marketingowa stanowi dla armatora koszt (usługi świadczone przez osoby trzecie), czy też jest źródłem dochodu (usługi świadczone przez armatora).

Komisja chciałaby jednak rozpatrzyć argument Farm Dairy, który kwestionuje uznanie przez Komisję środka za działanie wynikające z pkt 3.2 jednolitego dokumentu programowego Flevoland, podczas gdy władze prowincji przedstawiły go Komisji jako działanie wynikające z pkt 3.3 jednolitego dokumentu programowego Flevoland (zob. motyw 33 i następne).

Już Komisja zwraca uwagę, że w tym przypadku opłaty koncesyjne zostały ustalone wcześniej za pomocą odrębnych wycen dokonanych przez eksperta zewnętrznego.

Komisja podkreśla, że władze francuskie nie wprowadziły zmian do ustawy z dnia 16 lipca 1980 r., która zostanie przeanalizowana w niniejszej części.

Komisja podkreśla, że środki kapitałowe, które udziałowiec przekazuje na rzecz przedsiębiorstwa, z definicji nie są przeznaczone na określony cel, ale stają się częścią materialnego kapitału własnego spółki.

Komisja pragnie zauważyć, że warunek przewidziany w pkt 89 wyroku Altmark nie był spełniony, ponieważ podstawa prawna pomocy wyraźnie nie odnosi się do spółdzielni CELF.

Komisja pragnie przypomnieć, że uwaga sformułowana w motywie 181 ma oczywiste zastosowanie do obecnej części niniejszej decyzji.

Komisja pragnie podkreślić, że analiza stosowności uzgodnień dotyczących rekompensaty może zostać przeprowadzona tylko i wyłącznie ex ante, a więc w odniesieniu do momentu samego wywłaszczenia.

Komisja zauważa, że w ramach ustaleń taryfowych, o których mowa w art. 11 ust. 11 ustawy nr 80/2005, państwo interweniuje w celu utrzymania ceny energii elektrycznej na znacząco niższym poziomie niż cena, którą przedsiębiorstwo Alcoa mogłoby uzyskać (i uzyskało) w rzeczywistych warunkach rynkowych.

Komisja przypomina, że postanowienia Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczące konkurencji, w szczególności postanowienia dotyczące pomocy państwa, odnoszą się do przedsiębiorstw, nie zaś do spółek lub innych podmiotów prawnych, takich jak osoby prawne lub fizyczne.

Komisja przypomina, że przedmiotowe postępowanie wszczęto na podstawie art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE [25], ponieważ Komisja otrzymała informacje, że Francja dopuściła się nadużyć odnośnie do zastosowania pomocy zatwierdzonej warunkowo decyzją Sernam 2 po tym, jak dopuściła się nadużyć odnośnie do zastosowania pomocy zatwierdzonej również warunkowo decyzją Sernam 1.

Komisja przypomina, że przedsiębiorstwo La Poste nie podlega przepisom prawa powszechnego regulującym kwestie naprawy i likwidacji przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji.

Komisja przypomina, że Sąd uznał kulturowy cel pomocy wypłaconej na rzecz CELF we wspomnianym wyżej wyroku z dnia 18 września 1995 r. W pkt 62 wyroku Sąd stwierdził, że „odnośnie do kulturowego celu spornej pomocy strony nie mają wątpliwości, że celem, do którego dąży rząd francuski jest propagowanie języka francuskiego i literatury francuskiej.

zauważyć należy, że zastosowany środek odnosi się do przekształcenia w kapitał udziałowy pomocy udzielonej przez państwo na rzecz KH, jak również powiązanych odsetek i w związku z tym w wyraźny sposób przyznany został przez państwo i przy użyciu środków państwowych.

organizacje muszą uwzględnić obowiązujące wymagania prawne.

W drodze odstępstwa od ust. 1 i 2 niniejszego artykułu państwo członkowskie portu może zezwolić do portu i na całkowity lub częściowy wyładunek, pomimo tego, że informacje określone w art. 6 ust. 1 są niekompletne lub trwa ich sprawdzanie lub weryfikacja, jednak w takich przypadkach przechowuje produkty rybołówstwa pod kontrolą właściwych organów.

Statki rybackie NNN pływające pod banderami państw trzecich nie otrzymują zezwoleń do portu państwa członkowskiego, z wyjątkiem przypadków siły wyższej lub niebezpieczeństwa.

Bez uszczerbku dla art. 37 pkt 5, statek rybacki z państwa trzeciego otrzymuje zezwolenie do portu jedynie w przypadku, gdy informacje określone w art. 6 ust. 1 są kompletne i, jeżeli statek z państwa trzeciego przewozi na pokładzie produkty rybołówstwa, gdy towarzyszy im świadectwo połowowe, o którym mowa w art. 6 ust. 2.

Odpowiedni organ państwa członkowskiego może zezwolić do danego portu lub na dane kotwicowisko wobec konieczności spowodowanej siłą wyższą lub nadrzędnymi względami bezpieczeństwa, lub też w celu ograniczenia lub zminimalizowania zagrożenia zanieczyszczeniem, lub w celu naprawienia braków, pod warunkiem że właściciel, armator lub kapitan statku przeprowadzi odpowiednie – zadowalające odpowiedni organ tego państwa członkowskiego – działania zapewniające bezpieczne wejście do portu lub na kotwicowisko.